Een nieuwe Driver

We hebben hierin Shanghai een driver. Zo noemen we een chauffeur omdat iedereen dat verstaat.
Van Philips mogen Philips medewerkers niet zelf rijden. Ons rijbewijs is hier ook niet geldig. Dus zou je je rijbewijs in deze gekte opnieuw moeten halen.
Omdat het Shanghai verkeer heel druk en zonder enige regels is, is het heel gevaarlijk. Je moet hier niet beleefd zijn in het verkeer anders kom je niet eens van A naar B. De drivers hier kunnen dat wel. Ik kneep in het begin mijn billen flink bij elkaar. Ik moet zeggen, je wendt er een beetje aan.
Ik ben erg blij met de driver. Ten eerste omdat ik niet zelf hoef te rijden en parkeerplaatsen hoef te zoeken in deze chaotische stad. Ten tweede omdat als je hier een ongeval krijgt de buitenlander het spelletje nooit gaat winnen en je dus kunt betalen (veel kunt betalen). Ten derde omdat ik heel veel in de auto zit. Shanghai is heel groot en druk. Nu kan ik in de tussentijd mijn mail, telefoontjes en smsjes afhandelen. Maar het maakt je ook afhankelijk. Je moet altijd vooraf bepalen waar je heen gaat en je staat vaak op tijd en plaats. Spontane acties zitten er niet in want dan is de driver er niet. Je zou een taxi kunnen pakken maar die hebben geen gordels en rijden vaak als gekken. Als het laat wordt pakken Hans en ik wel de taxi maar liever niet met Wouter.

Toen we hier kwamen kregen we Mr Yu als driver. Hij had 5 jaar voor Hans zijn baas gewerkt en hij vroeg of we hem wilden als driver. We hebben ja gezegd omdat je gewoon niet beter weet. Hij was 5 jaar zijn driver geweest dus iets moest er goed zijn aan de man.
Mr. Yu is een niet vriendelijk Shanghainees. Maar waar heb je een driver voor......om te rijden. Je kunt moeilijk communiceren en vrienden worden doet je niet als Chinees. Mr. Yu kon erg goed rijden. Hij was wel een erg asociale rijder. Dat betekend dat hij fietsers en voetgangers nooit voor liet gaan, zelfs bijna van de sokken reed. Ik zat ooit met schaamrood op mijn wangen in de auto. De ramen van onze auto zijn geblindeerd dus de mensen op straat zien mij niet. Hij reed vaak aan de verkeerde kant van de weg een file voorbij om dan vervolgens vooraan weer in te steken.
Wat ik niet had bedacht dat het toch echt niet leuk is om steeds en zo lang en veel bij een hele onaardige en mopperende man in de auto te zitten. Hij was zelfs onbeschoft tegen mensen die met me meereden. Dat kan natuurlijk echt niet. Hij gaf ook nooit echt antwoord...nee hij slaakte kreten uit.
En wat ook heel erg was, was zijn lucht. Een stinky tofu gemengt  met knoflook en scheten. BAH.
Chinezen ruiken nou eenmaal anders dachten we vaak. Wij stinken ook in hun ogen, naar zuivel en dat schijnt een zure lucht te geven. Als je hier in Shanghai een compound op rijd moet je je melden bij de gate. Een guard zal dan je vriendin bellen of ze wel thuis zijn. Als dat niet zo is kom je er niet op. Mr. Yu had daar schijt aan en reed gewoon door. Hij heeft zich zelf op bepaalde compounds flink in de nesten gewerkt en ik kon te voet verder.
Mr. Yu vond dat Hans zijn baas was en alleen van hem nam hij orders aan. Ik ben maar een vrouw en niet zijn baas. Dus veelal nam hij alleen dingen aan van Hans. Alleen als hij de afspraak maakte luisterde hij. Het was op zich geen probleem maar wel als Hans op reis is. Dan laat hij me vaak staan ook al heb ik belangrijke afspraken. En dan had hij vaak communicatie smoesjes. Wij zouden het verkeerd gezegd hebben. Soms liet hij ook 'de baas' staan. We waren misschien niet genoeg baas en dat moet je hier wel zijn anders nemen  ze niets van je aan. Je moet niet op gelijk niveau willen staan want je bent de baas. Als je dat wel doet nemen ze je niet meer serieus.
Zo vroegen we hem eens om 9.30 op zaterdag. Hij houd nog al van uitslapen en vroeg of hij om 13.00 mocht beginnen, Hans zei ja. Dat is dus niet slim.....nu is hij de baas. Dan gaan ze dat vaker doen.
In november werden we hem zat. Hij kreeg een waarschuwing en was weer even poeslief om na een tijd zijn echte ik weer te laten zien. Een onvriendelijk man kregen we niet vriendelijk.

Na een tijdje hebben we Philips om een nieuwe driver gevraagd. De meeste expats hebben in het eerste jaar ongeveer 4 driver voordat ze de persoon vinden die bij hun past. Wij vonden Mr. Yu niet bij ons passen maar het paste ook niet bij ons om hem te ontslaan. Maar nu wilden we dat dus toch gaan doen.
Het expat bureau van Philips werkte slecht mee en uiteindelijk hadden we maar 1 interview met een andere driver en die was veel erger dan Mr. Yu. Dus bleef hij weer. Veel mensen die met ons meerijden kaarten zijn onvriendelijkheid aan. Na een paar incidenten hebben we de knoop vorige week toch doorgehakt.
Na een interview met de vriendelijk mr. Liu en een goed gevoel hebben we mr. Yu ontslagen.
Eigenlijk vind ik het heel onwerkelijk om personeel te ontslaan. Alleen het woord personeel al.

Natuurlijk verliep het ontslag niet zoals in de planning lag. Mr. Yu zou maandag nadat hij Hans naar zijn werk had gebracht naar het bedrijf van de driver moeten komen en onze auto inleveren. Maar vrijdag was hij bij Philips om Hans op te halen en daar zijn altijd veel driver waar hij mee spreekt en die wisten al meer. Ons kent ons zal ik maar zeggen. Mr. Yu was heel boos. Hij wilde met Hans praten. Wat natuurlijk geen zin heeft. De meisjes van de receptie waren zelfs bang. De smsjes die hij naar Hans stuurde in het Chinees waren niet echt vriendelijk. De secretaresse van Hans is naar beneden gegaan om hem te kalmeren en hem uitleg te geven. Toch bleef hij nog een tijdje staan. Hans kon pas om 19.30 naar huis met een taxi. Mr. Yu had onze auto mee. Het was erg raar. Dus hadden we in het weekend al geen driver en dus geen auto meer. We waren ook een beetje bang dat hij iets met onze auto zou doen. Het is namelijk zo dat de driver de auto 's avonds en in het weekend meeneemt naar zijn huis. Wij mogen toch niet rijden. Vaak heb ik gedacht dat ik de auto toch graag voor de deur zouden in het geval van een nood. Maar dat gebeurd dus niet. Er zijn hier op de compound wel mensen die de auto 's avonds en in het weekend hebben. Dus hebben we afgesproken als buitenlanders op de compound dat we die mensen kunnen bellen in noodgevallen. Maar goed geen auto en geen driver.
De volgende dag ging de bel. Mr. Yu stond voor de deur. Zijn boosheid was nu teleurstelling. Hij wilde zijn lijst afgetekend hebben anders kreeg hij ook nog eens geen geld. Hij zag er heel aandoenlijk uit, heel zielig eigenlijk. Wij vonden het verschrikkelijk maar wisten ook dat het niet verder kon gaan. Ik hoop dat hij snel een andere baan vindt met een strenge baas.

Zondag is de auto overgedragen aan Mr. Liu. Mr. Liu is een stuk jonger en een beetje een perfectionist. De auto is heel schoon ineens en het ruikt echt super lekker in de auto. Er zit ineens een geurdingetje in en een prullenbakje. Alles ziet er prima uit, ook het vriendelijk gezicht van deze man is een verademing. We rijden nu vier dagen met hem en ik moet zeggen dat alles wat meer tijd kost maar hij is dan ook iets minder asociaal in het verkeer. Hij groet zelfs mensen die hem voor laten gaan. Dat is werkelijk ongelofelijk hier. Hij wil heel graag de deur voor me open doen, maar echt dat doe ik zelf wel. Ben jij gek. Mr. Liu moet onze speciale plaatsen nog leren kennen maar dat komt wel. Inmiddels kan ik hem ook de weg wijzen in Shanghai. De stad waar 25.000.000 mensen wonen en waar iedereen een auto wil, waar regels niet gelden en voetgangers en fietser minderen zijn. We hopen er het beste van. Je weet hier nooit......echt niet.