Foot binding museum

Een tripje naar het "foot binding" museum had ik gepland via de Shanghai expatriation association.
Daar wilde ik graag nog wel meer over weten. Ik was sowieso nieuwsgierig naar waarom die stommiteit ooit is uitgevoerd.

We spraken af op een hele toepasselijke plaats, namelijk een schoenenwinkel. Ik wist niet dat hier een museum in de buurt was. Het was zowat mijn oude buurtje van 5 jaar geleden. Maar dit kende ik echt niet. Misschien was het nieuw. Al snel werd duidelijk dat het niet ging om een museum museum maar een appartement van een hele interessante man die een uit de hand gelopen hobby heeft. Hij is ooit begonnen met kleine schoentjes te verzamelen. Hij wist ook de totale geschiedenis achter die schoentjes. Zijn hele woonkamer was langs de wanden kast met glazen deuren met daar achter schoentjes, foto's en artikelen die ons zouden kunnen vertellen hoe het zat in die tijd.

Tussen de schoentjes in had hij gewoon zijn leven. Zijn vrouw stond in het keukentje eten klaar te maken en de tafel waaraan gegeten moet worden stond tussen de kasten. Een kamertje verder was zijn slaapkamer. Je zag wel dat hij geen hele arme Chinees was en dat hij door vele beroemde Chinezen mensen geliefd was.

Maar hoe dan ook hij sprak geen Engels en daarom was er een tolk. Dat betekend dat je eerst een hele tijd naar een verhaal luistert waar je niets van snapt. Zelf als je al wat Chinees hebt geleerd. We stonden met zo'n 15 dames in het appartementje en dus was het best warm en af en toe wat slaap verwekkend.
Tot dat hij echt los kwam over zijn verhaal.

Meisjes vanaf een jaar of 4 tot 6 werden onderworpen aan het voetbinden. Het was een schoonheids ideaal. Nu willen we een strak gezicht en slank zijn en hebben daar erg veel voor over, zelf chirurgie. Dit kleine voetjes ideaal was ook zoiets en werd overgenomen door meerdere landen om China. Vietnam, Mongolia, Japan en Tibet. De arme meisjes werden met speciale houten boeien vast gemaakt omdat ze anders terug zouden trekken van de pijn. Niet dat ze het niet wilden want ze wisten niet beter en als je het niet deed kon je ook niet belangrijk trouwen. Hoe kleiner de voetjes en hoe mooier de borduursels op de schoentjes hoe belangrijker je kon trouwen. Het is niet dat de voet niet mocht groeien het is zo dat de voet als het ware wordt dubbelgevouwen. Dus de middenvoetjes beentjes worden gebroken om zo de tenen tegen de hak aan te vouwen. Dus breken en dan met verband de tenen tegen de hak vouwen. De meisjes konden zeker in het begin ook echt niet lopen. Ze lagen altijd op bed. Dat was hun leven. Ze borduren de schoentjes waar ze ooit op willen gaan lopen. De schoentjes zijn ongeveer 7,5 cm.
Maar eigenlijk gaat de voet er niet in zijn geheel in maar alleen de dubbelgevouwen tenen en de hak. Daar moesten ze dan later op lopen. De verbanden werden vrijwel nooit verschoond en dat ging natuurlijk stinken en soms ook ontsteken. Er zijn meisjes overleden aan deze vreemde gewoonte.

Maar ze deden het voor het huwelijk. Op een dag kon de huwelijks makelaar langs komen en kijken of de voetjes klein genoeg waren en de borduursels mooi genoeg om aan een man te worden gekoppeld. Dan ging de huwelijks makelaar naar de man in kwestie om te kijken of hij het iets vond. Het meisje werd totaal niet beoordeeld op haar uiterlijk. Een lelijk hoofd was niet erg maar die voetjes wel. Als de man het goedkeurde kon er getrouwd worden en daar hadden ze natuurlijk allang een schoentje voor geborduurd. Voor elke gelegenheid een speciaal schoentje. In de huwelijksnacht mochten ze hun huwelijks schoentje uit doen want daarin verborgen vonden ze tekeningen hoe ze de daad moesten verrichten. Geloof me ik heb de plaatjes gezien....ik zou er geen wijs uit komen.
Veelal ging de vrouw nergens meer naar toe, want lopen doet simpelweg te pijn. Dan nam de man wel eens de schoentjes van de vrouw mee om het aan zijn vrienden te laten ruiken. Want hoe meer het stonk hoe beter.......jakkie.

De man van het museum liet verschillende schoentjes zien. Zo ook met westerse letters. Niet vreemd???
Toch wel, wat er was zeker in die tijd geen Chinees die westerse letters kon lezen. Hij vertelde dat je dat nog steeds ziet op straat. En het klopt en ik heb er nooit over nagedacht maar je ziet idd veel, vooral Chinese dames rondlopen met hele vreemde westerse teksten op hun jassen en truien. Ze weten veelal helemaal niet wat er op staat. Leuk eigenlijk. Nou ja, in het westen lopen we nu met "Superdry". En daar staan Japanse teksten op waarvan wij ook niet weten wat er staat. Die Japanners lachen zich kapot.

Maar alle gekheid op een stokje. Het is helemaal geweldig dat ze gestopt zijn met dit schoonheids ideaal. Het was extreem pijnlijk. Maar zeg nou eerlijk onder narcose gaan en in je laten snijden omdat je rimpels krijgt of grotere borsten wil is ook niet echt aan te raden natuurlijk. Maar wel minder pijnlijk denk ik.

Het is leuk om nog even te vermelden dat de vrouw des huizes tijdens ons bezoek regelmatig binnen kwam en dan hard tegen haar man riep dat hij niet zo veel moest kletsen. En hij moest opschieten omdat de soep bijna klaar was ..... de vriendelijkheid zelve.