Kinderen in Shanghai en ode aan Wouter.

Naar Shanghai verhuizen is voor een kind natuurlijk geen makkelijke stap. Ze zien hun vriendjes uit Nederland niet meer en gaan naar een grote internationale school alwaar je ook nog Engels moet gaan leren spreken. Veranderingen daar moeten ze mee omgaan. Natuurlijk zijn kinderen een stuk flexibeler dan wij volwassenen. Wij hebben ons al meer in een bepaald land geworteld. Kinderen hebben wel al hun wortels in Nederland maar deze zijn nog niet zo lang en nog makkelijk los te krijgen uit de Nederlandse grond. Wouter had het er heel moeilijk mee. Eerst vond hij het wel goed tot het echt serieus werd. We kochten een boek om hem goed voor te bereiden. Dit boek is speciaal geschreven voor kinderen die naar een ander land verhuizen. Wouter zag dit totaal niet zitten en met ons praten over wat hij voelde wilde hij al helemaal niet. Als of hij het weg wilde stoppen. Hij zei soms letterlijk "ik wil het niet meer over Shanghai hebben". Dan denk je op bepaalde momenten dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt. Maar goed op dat moment dat Wouter het niet zag zitten was de kogel natuurlijk allang door de kerk. Het afscheid nam hij toch erg goed op. Van zijn goede vriend Joris heeft hij echt afscheid genomen. Geen tranen bij Wouter maar wel bij mij.

Na onze vakantie kwamen we in een totaal verlaten Shanghai. Alle expats zijn weg met de zomer- maanden. Wij leefden van hotel naar service appartement en er zijn geen kinderen. Deze tijd vond ik met name verschrikkelijk. Je kunt werkelijk niets. Bloedheet en geen vertier. De hele dag op een hotelkamer met een kind van 7 is niet leuk. Hij heeft geen broer of zus dus moest hij alles met zijn moeder doen. Hij was in die tijd zo enorm sterk. Hij speelde dagen lang met Lego en klei dat we voor hem gekocht hadden want het speelgoed was nog onderweg in de container. Ik heb echt enorm bewondering hoe hij deze tijd heeft gedragen. Ook later toen zijn Papa en Mama hele dagen aan het poetsen waren in het nieuwe huis heeft hij zich zo enorm goed weten te vermaken. Geen moment was hij vervelend. Echt zo enorm knap vonden we dat van hem. We stelden altijd iets leuks in het vooruitzicht. Na het poetsen gaan we zwemmen en gaan we even lekker eten. Hij onderging het allemaal.

Toen we dan eindelijk in ons huis zaten ging hij eerst samen met mij op jongetjes van de compound af maar later ook zelf. Hij kreeg een Amerikaanse vriend en vermaakte zich met vissen en skelteren.

Toen brak de grote dag aan dat hij naar school moest. Ook dat deed hij maar weer gewoon. Eerst heb ik hem een tijd gebracht maar dat bleek snel geen haalbare kaart en dus moest hij toch die schoolbus in. Ik ben hem wel altijd op gaan halen van school en dat vond hij ook wel fijn. Lekker even rust. Want in het Engels alles moeten horen is natuurlijk super vermoeiend. Hij verstond er natuurlijk totaal niets van en hij liep dan ook gewoon weg uit de klas. Maar ook daar heeft hij zich met de hulp van de Nederlandse juffen weer doorheen geworsteld. Echt ongelofelijk hoe sterk hij was. Na twee weken echter werd hij van klas teruggezet omdat het Engelstalig onderwijs voor Wouter moeilijker bleek dan verwacht. Zo zou Wouter het iets minder moeilijk hebben. Daar ging het dan toch bijna even mis. Want Wouter had zich al helemaal en heel snel thuis gevoeld in de klas die hij nu weer moest verlaten. Toen heeft hij even een week of twee niet naar school gewild. Ik moet zeggen dat ik dat een erg moeilijke tijd heb gevonden. Ik dacht even nu gaat hij breken na al dat gedoe. Maar nee hoor hij bleek weer erg flexibel. Echt zo knap. Hij trekt nog steeds meer op met kinderen van zijn oude klas. Maar inmiddels heeft hij hij ook veel maatjes in zijn nieuwe klas.

Of dat niet genoeg was moesten we in die tijd ook weer hals over kop verhuizen en raakte hij zijn compound vriendje kwijt. Na drie weken in een service appartement zijn we maar weer verhuisd. Nu dichtbij school en op een compound met veel kinderen van de school. Super dus. En weer onder ging hij alles en past zich aan als of er niets aan de hand was. Hij werd nog even mee gesleurd naar Hong Kong en terug. Deze trip hadden we natuurlijk al geboekt voor dat we wisten dat we uit ons huis werden gezet. Het was misschien achteraf wat aan de drukke kant maar een ervaring om van na te genieten. Als je verhuisd betekend dat ook dat je steeds in een andere schoolbus en dus met andere kinderen mee gaat naar school. Wouter onderging het gewoon maar weer. Nu is het wel zo dat de kinderen hier erg veel respect hebben voor elkaar. En als je dus aan een groter kind vraagt of ze hem een beetje in de gaten willen houden dan nemen ze de taak erg serieus. Super dus.

Het is hier voor kinderen uit Nederland natuurlijk al heel erg aanpassen. Ze gaan hier naar school van 7.45 tot 16.15 en daar na hebben ze nog eens een uur huis werk per dag. Er zijn geen vrije middagen en in het weekend nog eens 2 uur huis werk. De kinderen leven van Campus naar Compound. Ik zou zeggen dat dit best heftig is. Maar onze held gaat steeds met veel plezier naar school. Het huiswerk blijft een crime. Daar heeft hij nog steeds een hekel aan. Wouter wil na school fietsen en ravotten. Van ons mag dat, dan doen we het huiswerk wel na het eten. En in de tussentijd is hij dan ook nog eens vier keer 'sterretje van de week' geweest en 'student of de week'. Knap, heel knap.

Nu zit Wouter op een school die ten onder zal gaan maar we hebben besloten om hem daar te laten tot de zomervakantie om toch wat rust te in te bouwen. Er zijn al heel wat kinderen naar andere scholen gegaan. Dus ook nu weer is het aanpassen voor de kinderen omdat veel kinderen weer vertrekken. Dat is sowieso deel van het expat leven.........afscheid nemen. Kinderen komen en gaan. Als de veiligheid van de school achter gaat lopen zullen wij alsnog beslissen hem al eerder weg te halen. Maar tot dus ver gaat het allemaal nog. Dus onze Wouter staat weer een enorm grote verandering te wachten. Naar een andere school. Nu moet hij dus weer erg lang in de bus en over een erg gevaarlijke snelweg hier in Shanghai. Als moeder vind ik het heel erg verschrikkelijk dat hij dit weer moet ondergaan. Je wil stabiliteit voor je kind. De school waar Wouter nu heen gaat bestaat al jaren en is een wereldwijde organisatie en dus stabiel en staat goed aangeschreven. Maar het beste is nog dat onze Nederlandse school en de juffen mee gaan naar deze school. Wouter zal dus hetzelfde geïntegreerde Nederlandse onderwijs krijgen en al vertrouwd zijn met wat juffen. Is dit de goede keuze? Je weet het niet, je hoopt het.

Wouter is een held die dit alles erg goed heeft gedragen. Nu ook zal Wouter het wel weer oppikken. Ik hoop dat Wouter hier door sterker is geworden en leert dat hij het overal op de wereld kan maken. Wat hebben Hans en ik veel respect voor onze grote vriend. Wouter wil op het moment zelf heel graag terug naar Nederland. Weer een nieuwe school wil hij zelf liever niet meer. Maar hij kan de gevolgen van een split family natuurlijk niet overzien. Wouter denkt dat alles goed komt zolang er maar 1 van ons is. Natuurlijk is dat ook wel zo maar ooooooo wat zou hij Hans missen als hij er weinig is. Maar als ik dan toch moet blijven zegt hij zelf.....dan naar de BISS. Daar zijn mijn juffen en Val en Siebe zijn dikke vrienden. Val en Siebe blijven gelukkig ook nog even in Shanghai.

Ik val met dit stukje misschien in herhaling maar het is speciaal voor Wouter.

                                                         WOUTER JE BENT EEN HELD