Ja idd we zijn weer op vakantie geweest. We komen overal. Het grootste voordeel van het expat leven.
Ook deze vakantie was weer geweldig. Vietnam, wat een speciaal land. Wat een (voor ons) armoede. Maar ook rijkdom voor de toerist. De Vietnamezen hebben veel meer weg van Chinezen dan bijvoorbeeld de mensen uit Thailand. Ze spreken bijna geen Engels en hebben een wat harde gelaatsuitdrukking.
We hadden het tijdens ons verblijf toch vaak over wat er zich in Vietnam allemaal heeft afgespeeld in het verleden. Het is natuurlijk een verschrikkelijke oorlog geweest. In Saigon zag ik een oudere man met een soort brandmerk dat hem waarschijnlijk nog altijd aan die oorlog herinnerd. Oudere mensen hebben het meegemaakt want het is nog maar 40 jaar geleden. Het zit nog in de mensen en dat is waarschijnlijk waarom je er aan denkt als je daar bent.
We zijn bewust niet naar de ondergrondse steden gaan kijken en we hebben het oorlogsmuseum ook gemeden omdat we onze kleine man daar nog niet mee willen confronteren. Toch had ik het wel interessant gevonden. Dat mensen zo ongelofelijk lang in ondergrondse steden hebben gewoond. Ik heb foto's gezien van deze steden. Ik zou er gebukt kunnen lopen en het is er aarde donker. Er zijn ziekenhuizen en scholen ondergronds. Hele kleine doorgangen en dit allemaal om zich te verstoppen voor de verschrikkelijk dingen die er gebeurden. Er werd napalm gebruikt om bossen te ontbladeren zodat het doel snel bereikt en vernietigd kon worden. Dit spul veranderde echter het DNA van vele mensen waardoor mensen misvormd raken en dus ook hun nazaten. Het moet een ramp zijn geweest voor velen. Er is veel kapot gemaakt.
Nu waren wij in Vietnam om van het land te genieten en gelukkig kan dat nu ook. Het is een prachtig tropisch land. En het toerisme zal de mensen helpen om meer welvaart te krijgen. De mensen zijn trots dat ze hun land kunnen laten zien. Er zijn nog niet zoveel mensen die er echt veel beter van worden. Het is toch maar een handje vol mensen die er echt beter van worden. Maar alles is meegenomen natuurlijk. Altijd beter om berg op te gaan (met die hitte) met een scooter dan met een fiets. Maar de mensen zijn arm. Tenminste zo zien wij dat. Ze wonen in een huis van twee of drie muren met een golfdak. De mensen kopen eten van lokale markten alwaar ze vaak zelf ook wat van hun eigen gebouwde groente of fruit verkopen. Men trekt naar steden omdat het daar wat luxer lijkt. Maar ook daar zijn geen fatsoenlijke huizen te vinden. Toch weten de meeste mensen niet beter. Misschien zien ze wel eens wat op t.v. bij iemand die er een heeft. Misschien zien ze hoe wij rijke mensen wonen en leven maar ze hebben natuurlijk geen idee hoe dat is of voelt. Ik zou dan denken dan mis je het ook niet. Het is eigenlijk zoals Buddha zegt. Als je niets hebt kun je je ook geen zorgen maken dat je het kwijt raakt en dan kun je het ook niet missen. Als ik de mensen daar zie vind ik het ongelofelijk dat ze zo kunnen leven en dus ervaar ik het als armoede. Zij waarschijnlijk helemaal niet. Armoede zit hem niet altijd in weinig geld en middelen maar ook in geluk. Wij zijn verwend met luxe huizen, auto's, vakanties, Ipods, Ipads, voorverpakt en gesneden eten enz. Als wij dingen moeten gaan missen is het armoede.
Het resort waar we verbleven was prachtig. Een soort Landall met huisjes met rieten daken. Het lag vlak aan zee. Het strand was niet zo mooi als dat we ooit gezien hadden maar met twee prachtige zwembaden hebben we ons prima vermaakt. Meestal ondernemen we het een en ander maar deze keer was het een korte vakantie en die zou in het teken staan van rust. We zijn naar de zandduinen van Phan Thiet geweest. Daar zijn we door een klein stromend riviertje gaan wandelen. Het was prachtig, iets wat je daar gedaan moet hebben. Prachtige rood/oranje kleuren. Het was alsof je door de modder aan het lopen was. Prachtig voor Wouter natuurlijk. De gids vertelde ons van alles over het gebied en over speciale plantjes. Een leuk ervaring. De laatste dag zijn we naar Ho Chi Minh afgereisd omdat we de volgende dag vroeg zouden vliegen. Het was ongeveer 5 uur rijden vanaf onze bestemming. Het was maar 200 kilometer maar over de slechte wegen duurt het toch erg lang. Maar gelukkig konden we Ho Chi Minh nog een middag gaan bekijken. Ho Chi Minh is het voormalige Saigon. Het is een enorme drukke stad. Overal herrie en scootertjes. Er komt enorm veel op je af. Wij vonden Shanghai al druk en vermoeiend maar dit is echt niet voor watjes. We hadden even geen geluk met het weer want we krijgen net in de middag dat wij er waren een tropische regenbui op ons hoofd van ruim twee uur. Normaal pak je een plu en ga je door. In Saigon is dat wel even anders kan ik je vertellen. Het regent serieus hard en de wegen zijn slecht en vol gaten en zo ook de stoep (als die er al is) en dus staan de plassen tot aan je enkels en als er een scooter of auto voorbij komt wordt je van alle kanten drijfnat. We hebben als echte Hollanders een regenjas gekocht en we zijn doorgegaan. Het heeft ons toch wel weer een hoop lol bezorgd. Na deze dag waren wel allemaal totaal kapot. Gelukkig hadden we een super hotel in deze toch wat vieze stad. We waren natuurlijk toch al wel goed uitgerust. Het is voor zover wij het hebben gezien een prachtig land. Het zal zich verder gaan ontwikkelen door het toerisme en over een paar jaar zal het anders zijn. Wij zijn blij het te hebben ervaren.
