Mogashan & Hangzhou

Een weekendje naar Mogashan staat bij veel mensen die in Shanghai wonen hoog op het verlanglijstje. Er is hier een hotel/resort om erg blij van te worden. Veel mensen kiezen er niet voor omdat het ook wel duur is. Wij hebben echter iets dieper in de buidel getast en het toch geboekt. Hans en ik houden niet zo van de vaak (voor ons) slechte Chinese accommodaties. Dus hebben we samen met Vlaamse vrienden van ons de "Naked retreat" geboekt. En daar zijn we achteraf ook erg blij mee. Dit Resort heeft ons verblijf zeker helemaal gemaakt. Maar natuurlijk is het gebied zowieso prachtig want er is natuur. Natuur is altijd prachtig, zeker als je er gebrek aan hebt, zoals wij in Shanghai.

Ik kan jullie natuurlijk moeilijk uitleggen hoe het voor mij voelde om daar te zijn, maar ik ga het proberen. Het voelde als een soort van opluchting of ik weer thuis kwam in de natuur. Ik voelde me goed en relaxed. Mijn longen kwamen vol met gezonde lucht. Zalig om Wouter te zien spelen met zijn grote vriend Siebe. Ik kwam er ook in een keer achter dat ik helemaal geen stadsmens ben. Dat voor iemand die zich erg goed redt in Shanghai. Het was als een warm bad. Totale rust en kalmte waar je zo naar kan snakken als je in Shanghai woont. Ik had er eeuwig kunnen blijven.

De "Naked retreat" is van een zuid-afrikaan die het helemaal gesnapt heeft. Het is prachtig aanglegd zonder de natuur te beschadigen, de huisje zijn met natuurlijke materialen gestyled en de algemene ruimtes zijn om in te genieten. Je kunt paardrijden, boogschieten er is een kidsclub en een spa. Het eten was lekker.

Er zijn vooral chinesen want die hebben veelal het geld om daar te zitten. Er waren ook mensen van het Ferrari team. Een teambuilding ding.......helemaal niet erg. Normaal zijn Chinezen erg druk en luidruchtig maar nu niet. Ik denk dat de natuur ook hun onder hypnose had. Natuurlijk hadden ze wel continu een Ipad of Iphone voor hun neus. Chinezen wandelen niet. Alleen als er een aangelegd pad is. De dames trekken in elk geval de naaldhakjes niet uit dus is een pad ook wel handig. Maar dat niet wandelen kwam ons wel goed uit. Wij wilden de natuur in zonder paden en de bergschoenen werden aangetrokken. Het was prettig om geen mensen tegen te komen behalve de lokale mensen uit de dorpen alwaar we door liepen.

Jurgen (de Vlaamse vriend) zag echter wel hele vreemde wegen door de bamboe bossen. Dus gingen we er achteraan. Bergen op waarvan ik dacht dat we nooit meer af zouden komen. Zo steil dat we de schoenen achter een bamboetak moesten duwen anders waren we weer snel beneden. Het was puur plezier. De kinderen hoorde je niet klagen. En intussen kwamen onze longen vol met gezonde lucht.
We hadden de eerste dag 20 graden en zon en en af en toe wat miezer (wat de pret niet kon drukken) maar de tweede dag was zon overgoten en was het iets kouder. Helemaal goed dus.
Na het grote Bamboe avontuur zijn we  's middags een route gaan doen over de "weg". Het was een beetje recht toe recht aan maar we kwamen door Chinese dorpjes en dus ook deze redelijk lange route was prachtig en we kwamen uit bij een stuwmeer. Op het laatst vonden de kinderen het wel genoeg.

Even chillen in ons huisje en dan naar het resort restaurant. Het gaf me een wintersport gevoel. De hele dag heerlijk buiten en dan afzakken met een wijntje en goed eten. Dit alles onder goed Vlaams gezelschap.

Ook de volgende dag is er flink gewandeld en genoten. Eens een keer geen Chinese tempel gezien en ik heb het zeker niet gemist. Ik denk dat we Mogashan nog eens gaan doen. Sterker nog ik weet het zeker.

Een paar weekendjes voor Mogashan zijn we naar Hangzhou geweest. Ook omdat we behoefte hadden aan natuur. Toch was dat voor ons een vele mindere ervaring. Wel leuk hoor maar het weekend dat wij er waren was de lucht daar erg slecht en de bergen die er zijn zijn belegd met wandelpaden en dus stikt het ook daar van de Chinezen. Op zich niet zo erg maar wel als je voor de rust komt. Hangzhou is sowieso een hele attractie alwaar we al eerder geweest waren. Deze stad is voor de Chinezen erg belangrijk. Ze willen er allemaal een keer geweest zijn. Een soort meka misschien......geen idee. Ze verbouwen er veel thee en dat is voor Chinezen ook erg belangrijk.

We wilden door de theevelden en de bergen lopen. We werden echter achtervolgt door een zeer luidruchtige familie die ook stopte als wij stopten. Daar ging onze rust......

Maar we waren er wel even uit.

Foot binding museum

Een tripje naar het "foot binding" museum had ik gepland via de Shanghai expatriation association.
Daar wilde ik graag nog wel meer over weten. Ik was sowieso nieuwsgierig naar waarom die stommiteit ooit is uitgevoerd.

We spraken af op een hele toepasselijke plaats, namelijk een schoenenwinkel. Ik wist niet dat hier een museum in de buurt was. Het was zowat mijn oude buurtje van 5 jaar geleden. Maar dit kende ik echt niet. Misschien was het nieuw. Al snel werd duidelijk dat het niet ging om een museum museum maar een appartement van een hele interessante man die een uit de hand gelopen hobby heeft. Hij is ooit begonnen met kleine schoentjes te verzamelen. Hij wist ook de totale geschiedenis achter die schoentjes. Zijn hele woonkamer was langs de wanden kast met glazen deuren met daar achter schoentjes, foto's en artikelen die ons zouden kunnen vertellen hoe het zat in die tijd.

Tussen de schoentjes in had hij gewoon zijn leven. Zijn vrouw stond in het keukentje eten klaar te maken en de tafel waaraan gegeten moet worden stond tussen de kasten. Een kamertje verder was zijn slaapkamer. Je zag wel dat hij geen hele arme Chinees was en dat hij door vele beroemde Chinezen mensen geliefd was.

Maar hoe dan ook hij sprak geen Engels en daarom was er een tolk. Dat betekend dat je eerst een hele tijd naar een verhaal luistert waar je niets van snapt. Zelf als je al wat Chinees hebt geleerd. We stonden met zo'n 15 dames in het appartementje en dus was het best warm en af en toe wat slaap verwekkend.
Tot dat hij echt los kwam over zijn verhaal.

Meisjes vanaf een jaar of 4 tot 6 werden onderworpen aan het voetbinden. Het was een schoonheids ideaal. Nu willen we een strak gezicht en slank zijn en hebben daar erg veel voor over, zelf chirurgie. Dit kleine voetjes ideaal was ook zoiets en werd overgenomen door meerdere landen om China. Vietnam, Mongolia, Japan en Tibet. De arme meisjes werden met speciale houten boeien vast gemaakt omdat ze anders terug zouden trekken van de pijn. Niet dat ze het niet wilden want ze wisten niet beter en als je het niet deed kon je ook niet belangrijk trouwen. Hoe kleiner de voetjes en hoe mooier de borduursels op de schoentjes hoe belangrijker je kon trouwen. Het is niet dat de voet niet mocht groeien het is zo dat de voet als het ware wordt dubbelgevouwen. Dus de middenvoetjes beentjes worden gebroken om zo de tenen tegen de hak aan te vouwen. Dus breken en dan met verband de tenen tegen de hak vouwen. De meisjes konden zeker in het begin ook echt niet lopen. Ze lagen altijd op bed. Dat was hun leven. Ze borduren de schoentjes waar ze ooit op willen gaan lopen. De schoentjes zijn ongeveer 7,5 cm.
Maar eigenlijk gaat de voet er niet in zijn geheel in maar alleen de dubbelgevouwen tenen en de hak. Daar moesten ze dan later op lopen. De verbanden werden vrijwel nooit verschoond en dat ging natuurlijk stinken en soms ook ontsteken. Er zijn meisjes overleden aan deze vreemde gewoonte.

Maar ze deden het voor het huwelijk. Op een dag kon de huwelijks makelaar langs komen en kijken of de voetjes klein genoeg waren en de borduursels mooi genoeg om aan een man te worden gekoppeld. Dan ging de huwelijks makelaar naar de man in kwestie om te kijken of hij het iets vond. Het meisje werd totaal niet beoordeeld op haar uiterlijk. Een lelijk hoofd was niet erg maar die voetjes wel. Als de man het goedkeurde kon er getrouwd worden en daar hadden ze natuurlijk allang een schoentje voor geborduurd. Voor elke gelegenheid een speciaal schoentje. In de huwelijksnacht mochten ze hun huwelijks schoentje uit doen want daarin verborgen vonden ze tekeningen hoe ze de daad moesten verrichten. Geloof me ik heb de plaatjes gezien....ik zou er geen wijs uit komen.
Veelal ging de vrouw nergens meer naar toe, want lopen doet simpelweg te pijn. Dan nam de man wel eens de schoentjes van de vrouw mee om het aan zijn vrienden te laten ruiken. Want hoe meer het stonk hoe beter.......jakkie.

De man van het museum liet verschillende schoentjes zien. Zo ook met westerse letters. Niet vreemd???
Toch wel, wat er was zeker in die tijd geen Chinees die westerse letters kon lezen. Hij vertelde dat je dat nog steeds ziet op straat. En het klopt en ik heb er nooit over nagedacht maar je ziet idd veel, vooral Chinese dames rondlopen met hele vreemde westerse teksten op hun jassen en truien. Ze weten veelal helemaal niet wat er op staat. Leuk eigenlijk. Nou ja, in het westen lopen we nu met "Superdry". En daar staan Japanse teksten op waarvan wij ook niet weten wat er staat. Die Japanners lachen zich kapot.

Maar alle gekheid op een stokje. Het is helemaal geweldig dat ze gestopt zijn met dit schoonheids ideaal. Het was extreem pijnlijk. Maar zeg nou eerlijk onder narcose gaan en in je laten snijden omdat je rimpels krijgt of grotere borsten wil is ook niet echt aan te raden natuurlijk. Maar wel minder pijnlijk denk ik.

Het is leuk om nog even te vermelden dat de vrouw des huizes tijdens ons bezoek regelmatig binnen kwam en dan hard tegen haar man riep dat hij niet zo veel moest kletsen. En hij moest opschieten omdat de soep bijna klaar was ..... de vriendelijkheid zelve.

Arme mensen en ongelofelijke zaken

Best riskant wat ik nu op mijn blog ga zetten. Hopelijk wordt ik niet het land uit ezet. Ik hoop omdat dit blog via VPN gaat dat het niet gelezen wordt door de Chinese overheid.

Vorige week waren we in de Carrefour, alwaar veel buitenlanders hun boodschappen doen. Ik word aangesproken door een aardige Chinese man die me vraagt of ik boodschappen wil kopen voor arme oudere mensen. Tja, op zich ben ik niet iemand die niets wil uitgeven aan mensen die het een stuk minder hebben als ons. Toch ben ik van mening dat het hier anders kan. Het gat tussen rijk en arm is zo enorm groot. Daar moet de overheid gewoon iets mee doen. Niet ik. Hier in China zitten de mensen met een hele hoop geld, misschien moet je hun maar eerst eens vragen. Verder heb ik ook gezegd dat de overheid het geld beter zou moeten verdelen. De man liep heel langzaam achteruit en keek me heel angstig aan......alsof hij wilde zeggen tjonge, dat jij dat durft te zeggen.
Het mag dus eigenlijk niet. Ik gaf kritiek op de overheid en dat mag hier niet.

Het volgende verhaal kun je je helemaal niet voorstellen als je alleen nog maar in Europa hebt gewoond. Een vriendin heeft via een SMS een bericht naar een vriendin gestuurd dat ze China (K) vond. Iedereen heeft van die moment hier omdat het soms gewoon niet mee zit. De volgende dag kon ze niet meer SMSen met haar telefoon. Dus ze belt China Mobile om dit even te checken. En idd ze mag voorlopig niet meer SMSen omdat ze lelijke dingen heeft gezegd over de China.

Nog zo'n verhaal. Een belangrijke Duitse man heeft een telefoon gesprek (zakelijk). Hij spreekt een Duits accent wat eigenlijk een normaal sprekende Duitser niet kan verstaan. Na een tijd wordt hun gesprek onderbroken door een man die hun vraagt of ze normaal Duits kunnen gaan spreken omdat men anders het gesprek niet kan controleren.

Het klinkt zo ongelofelijk. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat al onze gesprekken, mailtjes, SMSjes en de televisie die we via internet kijken worden gecheckt door de overheid. Maar het is dus echt zo. We doen alles via VPN maar als je die te lang aan laat staan weten ze ook die te vinden en wordt je ook daar uitgezet. En als het internet eens een keer een redelijke snelheid heeft dan controleren ze ook nog wat je kijkt. Als het bijvoorbeeld over adoptiekinderen in China gaat, wordt je internet gewoon dichtgeknepen.

Ik vraag me toch af wanneer ze gaan stoppen met deze onzin. Mensen uit dit land gaan tegenwoordig ook naar het buitenland op vakantie. Sterker nog ze hebben steeds vaker meerdere paspoorten en leven in andere landen. Daar kunnen zij ook het internet op en hebben dan ook hun vrijheden. Ik blijf het verspilde energie vinden. Het is natuurlijk wel zo dat dit land communistisch is en de regels die ooit zijn opgelegd niet zo maar veranderen. Daar is ook tijd voor nodig. Het is natuurlijk sinds Mao al veel verbeterd. Wat hij heeft gedaan zit in de mensen en de oudere generatie heeft het zelfs aan den lijve ondervonden en leven misschien nog met angst.

Voor ons als buitenlanders is het moeilijk te begrijpen en soms vind ik het erg beangstigend dat een volk zo kan denken. Velen doen alles voor hun vaderland. Dus ook negatieve dingen. Als China zegt dat de eilanden van hun zijn en niet Japan dan zijn al de Chinezen boos op de Japaners. Je mag hier niet demonstreren maar dan wordt juist opgeroepen het te doen. Heel eng. Ineens worden Japanse restaurants belaagd en Japanse mensen mogen ineens niet meer in een taxi. Tja, idd dat kan hier. Maar ook bij de olympische spelen zie je het. Ze presteren voor het vaderland. Ongelofelijk wat ze presteren. Ik denk dat als ze het niet doen ze ook enorm gezichtsverlies lijden. Wij zijn trots als NL een gouden medaille wint en vinden het jammer als het niet lukt.........thats it.

Halloween, taartjes bakken en andere feestjes

In veel landen is het normaal om Halloween te vieren. Hier wonen we met zo veel nationaliteiten en moet dat natuurlijk ook gevierd worden. Ik heb er eerlijk gezegd helemaal niets mee. Weer een 'commercieel' feest erbij. De compound organiseert een Halloween feest en de kinderen verkleden zich om vervolgens de compound rond te gaan voor snoepjes. De hele compound wordt versierd door de bewoners zelf. Wouter wilde dit jaar ook wel meedoen. Ja, natuurlijk als al die hieper de piepers mee doen wil hij ook. Dus heb ik een minimum aan Halloween versiering gekocht om ons huis ook te versieren. Wouter heeft een tekening gemaakt en die is op de deur geplaatst. Dat moest zodat iedereen ziet dat we mee willen doen. Ik had natuurlijk ook het nodige aan snoep ingeslagen zodat de kinderen ook hier aan de deur konden komen. Gelukkig woon ik in een straat waar weinig mensen wonen en waar dus weinig kinderen aan de deur komen. Zo meteen zal de rust wel weer weder keren op de compound. Nee, geef mij maar Sinterklaas, Kerst en Pasen. Het is genoeg. Kleine kinderen zijn zelfs bang van de heksen, geraamtes en spinnen die er rondlopen. Een vriendin heeft zelfs een doos met snoep alwaar een hand uitkomt als een kind een snoepje pakt. Ik zal je zeggen dat er vanavond veel ouders met kinderen zitten die niet kunnen slapen omdat ze totaal hyper zijn van het snoep of later wakker worden met een nachtmerrie. Wouter is morgen in elk geval moe want hij had voor dit "gedoe" al drie feestjes gehad met snoep en taart.

Wouter is vanmorgen begonnen met een workshop cup cakes bakken. Erg leuk. Ik heb een Franse vriendin hier op de compound die dat organiseert. Vandaag heeft ze de workshop voor het eerst met 10 jongens gedaan. Het was erg druk volgens haar zeggen. Ze hebben cup cakes gebakken met 'glow in the dark' frosting. Ze kregen er een zaklamp bij cadeau. Isabelle heeft echt talent en is erg geduldig met kinderen.

Na de cup cakes party waren er nog twee andere feestjes die bezocht moesten worden.
Je gaat hier als er feestjes zijn bijna altijd op pad. Bowlen, laser gamen, zwemmen of anders zins. Vaak is het de bedoeling dat je er als ouders ook aanwezig blijft op het feestje. Denk je dat je even iets samen met manlief kunt gaan ondernamen moet je de hele middag op een kinderfeestje hangen. Natuurlijk is dat wel leuk als het vrienden zijn maar om nou de hele middag op een Koreaans of Chinees feest te zitten.......dacht het niet. Vandaag ging Wouter bowlen voor Peters feest en laser gamen met Luka's feest. Bij het ene feest regelde de ouders het zelf en bij Luka vonden wij het leuk om even aanwezig te zijn. Koen en Ilse, de ouders, zijn namelijk goede vrienden. Het feest (het lasergamen) werd georganiseerd in de X-Club. Het is al een redelijk vage naam en idd de club zelf was ook erg vaag. Ten eerste moesten we een kelder in waar alles erg muf rook en er erg ranzig uitzag. Overal posters van activiteiten die er 's avonds afspeelde. Dan bedoel ik weinig geklede vrouwen en zo..... Onze kinderen van rond de 8 a 9 jaar weten nog niet wat dat inhoud (gelukkig). De club was erg onveilig naar ons inzien. Overal losse bedrading van elektriciteit. Dit zou in Nederland zeker niet kunnen. Een nooduitgang met voorraad ervoor. Je moet er niet aan denken wat daar kan gebeuren. Maar het feestje was erg geslaagd.

Hans en ik hadden ons opgeofferd om de 3 kinderen van onze compound van feestje 2 naar feestje 3 te brengen. Het was een drukte van jewelste met zoveel suiker in die lijfjes. Maar van feestje 3 naar huis was nog een grotere uitdaging. Nu moet je je bedenken dat er ook nog een Halloween feestje achteraan moest.............

De volgende dag moest nog al het huiswerk gedaan worden.

Wat is normaal

Is het normaal om je kind rond 20.00uur op bed te leggen????
Is het normaal om om 17.30 te eten?
Is het normaal om elke dag huiswerk te hebben als je 4 tot 9 jaar oud bent?
Is het normaal om zonder je man een weekend weg te gaan met wat meiden?
Is het normaal om een zwembad dicht te doen als het nog 28 graden is?
Is het normaal om je Ayi maar eens per week buiten te laten?
Is het normaal om fake spullen te kopen?
Is het normaal om een Ayi te hebben als je de hele dag thuis bent?
Is het normaal dat sommige mannen iedere dag tot 0.00 uur werken of op reis zijn?
Is het normaal om voor alles minimaal een half uur in de auto te zitten.
Is het normaal om elke vakantie op vakantie te gaan?
Is het normaal dat je steeds de vraag krijgt zoals "wat doe je nou de hele dag".
Is het normaal dat er elke week weer ergens een voedingsschandaal is?
Is her normaal dat je VPN moet gebruiken om op facebook te kunnen?
Is het normaal dat sommige Chinese werknemers 's morgens op een lijn een soort dansje moeten doen voor hun werk begint?
Is het normaal om door te rijden na een ongeval en de getroffene te laten liggen?
Is het normaal om op de snelweg te fietsen?
Is NL de norm of zijn andere landen de norm........?

Als je met zo veel verschillende nationaliteiten woont en omgaat zet dat je aan het denken. En niet normaal bestaat eigenlijk niet echt. Natuurlijk heb je je eigen normen en waarden. Dat is in elk geval wel normaal en die moet je ook houden. Sommige dingen vinden we raar en andere anders en soms zelfs belachelijk, maar dat is allemaal met de Hollandse bril op. Maar je leert hier wel om de bril eens af te doen. Dan leer je betere inzichten te krijgen en wie weet stel je dingen bij of juist niet. Allemaal goed.

Wouter gaat om 20.00 naar bed en hij heeft, vinden wij, die slaap ook echt nodig. Hij is 's morgens niet uit zijn bed te krijgen. Als ik dit tegen mijn Spaanse vriendin zeg, valt ze achterover van verbazing. Bij hun eten ze pas rond die tijd en gaan de kinderen rond een uur of 22.00 naar bed. Maar ook de bij Koreaanse families is dit ondenkbaar. Bij hun heeft het weer te maken met prestaties. Deze kinderen gaan overdag na de internationale school nog naar een Koreaans school en hebben dan nog huiswerk van beide scholen. Rond 0.00 uur gaan zij op bed. Je ziet na school ook alleen westers kinderen buiten spelen de Aziaten zijn aan het leren.....hoe jong ook.

Hans komt redelijk op tijd thuis om te eten. En dat is rond 18.00/18.30. Dan heb ik ook meestal het eten klaar en gaan we dus eten. Tja, als je rond die tijd naar een restaurant gaat is er bijna niemand. Misschien een paar Chinezen omdat zij altijd eten en Hollanders. Wij eten vroeg. Onze zuiderburen eten al veel later dan wij. Wij vinden dat kinderen niet met de volle maag op bed moeten. Tja, wie heeft gelijk.

Op een internationale school krijg je dagelijks flink wat huiswerk mee. Dit al vanaf een jonge leeftijd. Op een internationale school pakken ze meestal de middenweg. Omdat de Koreanen heel veel huiswerk verwachten (tijger moeders) maar ook de Belgen verwachten flink wat huiswerk. Maar wij als Nederlanders willen dat eigenlijk helemaal niet. Wij vinden eigenlijk dat een kind na school ook kind moet kunnen zijn en dus moet kunnen spelen. En van spelen met vrienden en met zand en water leer je ook veel. Tja, meningen verschillen en weet je, er is geen goed en fout.

We willen een weekend weg organiseren met de dames van de compound. Nu hoor ik dus tot mijn verbazing dat sommigen het niet aan hun man durven te vragen of dat ze niet mogen. Tjonge wie had dat nu nog verwacht in 2012. Mannen moeten de hele dag werken en wij genieten sowieso al de hele dag, toch? Tja, wat dan....moeten wij thuis gaan zitten mokken......? Hans gunt mij dit van harte en we staan idd enorm te kijken hoe andere mannen dat hun vrouw dus niet gunnen. Maar goed dat vinden wij dus.

In Nederland zijn we heel erg tevreden met 24 graden, in China en misschien nog in andere landen begint het dan toch echt koud te worden. Begin september moet eigenlijk het zwembad dicht hier op de compound. Veel mensen uit het buitenland vinden dat onaanvaardbaar. Voor hun is 28/30 graden pas heerlijk zwemweer. Op de compound wonen veel buitenlanders waardoor we het compound management hebben kunnen overtuigen om het bad ook bij 24 graden open te houden.
Maar van de week was ik aan het zwemmen en zowel een Ayi als de badmeester zaten alle twee met een dikke jas aan. Ze keken echt hun ogen uit dat wij nog aan het zwemmen waren met dit 'koude' weer.

Ik ben laatst bij een Koreaanse dame in huis uitgenodigd. Sowieso heb ik met open mond in haar huis een rondleiding gehad. Ik ga niet eens uitleggen wat ik heb gezien.......totaal anders zullen we maar zeggen. Maar goed ook zij heeft een Ayi. Een inwoonde Ayi. Dat is best normaal onder de Aziatische mensen. Ze vertelde dat haar zoon en dochter niet meer thuis wonen en haar man bijna nooit thuis is en ze bang is om alleen thuis te zijn. Dus de Ayi is als een soort oppas voor de eigenaresse. De Ayi woont beneden in de kelder alwaar een erg klein hok is vrij gehouden voor haar. Ik heb ook zo'n hok, maar ik hang daar mijn was te drogen. De Ayi mag 1 keer per week het huis verlaten om naar de kerk te gaan. Ze mag geen boodschappen doen want dat doet de Driver. De Koreaanse is bang dat ze niet terug komt (en zeg nou eerlijk ik liep sowieso weg). De Ayi doet alles......echt alles. De Koreaanse ligt in bed, eet, kijkt t.v. of luistert Koreaanse muziek (heel hard). Op de kasten heeft ze sloten omdat de Ayi misschien wel spullen zou stelen. Ook op de Kimschi koelkast zit een slot. Ook al ligt de afstand bediening naast haar toch moet de Ayi van beneden komen om de afstandsbediening aan te geven. Echt heel erg. Je krijgt bijna de neiging om de Ayi te redden.

Veel mensen denken dat alles wat je hier koopt fake is. Echter Philips, Siemens, Apple en andere hele grote bedrijven produceren hier hun producten en die zijn zeker niet fake. Maar ook bekende mode huizen laten hun kleding nog steeds hier produceren. Veel mensen denken dat er alleen troep uit China komt maar het meeste wat we in het westen gebruiken komt uit China. Heel simpel omdat de mensen hier nog steeds voor lage lonen willen of moeten werken. Natuurlijk wordt er ook fake spul gemaakt. De arme Chinezen zien hoe wij als gekke die duren merken kopen. Dat kunnen hun wel namaken en misschien verkoopt dat ook wel. En idd er zijn genoeg mensen die het echt spul niet willen betalen maar wel het merkje willen dragen. Rare gewoonte maar goed....Het fake spul wordt op enorme indoor markten verkocht. Men verkoopt bv tassen maar achter een dubbele kast verkopen ze merk tassen, horloges, zonnebrillen, enz. Het is een heerlijke belevenis om achter zo'n muur te komen. Je moet natuurlijk flink afdingen want iedereen weet de hij fake spullen koopt. Maar is dat zo???? Nee, dus. Chinezen weten serieus niet wat echt en nep is. Er kunnen dus net zo goed echten spullen tussen hangen. Misschien echte spullen met een foutje of iets wat van de vracht wagen is gevallen. Wat nog erger is is dat in de echte Louis vutton ook nep spullen hangen. Tja, daar betaal je dan wel de echte prijs voor. Het heeft mij wel aan het denken gezet dat je met merk spullen kopen je zelf serieus voor de gek houdt. Je moet iets kopen omdat je het mooi vind en niet om het merkje. Je weet het nooit....ook in Nederland niet. Ik loop regelmatig over zo'n markt maar ben wel klaar met fake shoppen.

In Nederland vind ik een hulp in huis totaal niet nodig. Ik wil het zelfs zelf doen. No problem.
Hier heb ik een Ayi. Ayi betekend tante. Zij helpt de Taitai. Taitai betekend huis manager. Ik ben verantwoordelijk voor alles in huis. Ook de Ayi. Als je hier geen Ayi neemt ontneem je eigenlijk een arme Chinees gezin een baan. Het hoort er eigenlijk gewoon bij. Of ik er blij mee ben? Nu wel maar ik wilde het eigenlijk niet en baalde eigenlijk flink dat ik er aan mee ging doen. Ik ben nog steeds altijd weg als zei er is. Ik spreek slecht Chinees en zij geen woord Engels. Ik heb alles met handen en voeten uit moeten leggen. Soms weten ze niet eens wat een stofzuiger is. Ze schrikken zich te pletter als ze hem gaan gebruiken. Ze wassen liever af dan dat dat ze in de vaatwassen zetten. Sommige doen de was op de oprit terwijl er een wasmachine is. Ze hebben andere ideeën over huishouden. Ik had geluk want mijn ayi werkte al voor een Belgische dame en wist bijna alles al. Ik wilde haar echter maar voor 3 keer 3 uur. Dat is erg moeilijk ze willen namelijk graag full-time werken. Ik heb daar echt het werk niet voor en ik moet er ook net aandenken. Nu ze weet wat ze bij mij moet doen loopt het wel en het geeft mij de kans om ook leuke dingen te doen en te studeren. Ik heb mijn leven nu zo ingericht dat ik niet meer zonder haar kan. Ik heb serieus geen tijd meer over.

Hard werkende mannen en vrouwen die altijd alleen thuis zitten. Veel vrouwen volgen hun mannen mee naar Shanghai. Ze moesten zoveel reizen dat het misschien beter is om in Shanghai te gaan wonen. Dan hebben ze misschien meer tijd voor het gezin. Vaak gebeurd het tegenover gestelde. De vrouw is weg van familie en vrienden en man lief werkt tot in de laten uurtjes en komen dood moe thuis. De vrouwen hadden wel anders verwacht. Waarom zijn je eigenlijk mee gekomen. Ik heb geluk, Hans is een echte familie man. Hij vind het erg belangrijk om bij zijn gezinnetje te zijn. Heerlijk.

Reistijden zijn ongekend hier. Het is echt verschrikkelijk. Vooral vanaf waar wij wonen. De dichtstbij zijnde winkel is een half uur rijden. Maar die is erg duur. Het is ook bijna altijd druk op de weg. Het verkeer is sowieso een totale puinhoop. Men heeft verkeersregels waar men zich niet aanhoud. Gewoon dringen en dat werkt niet. Je zit een beetje voor je uit te staren in de auto of je doet je bel afspraken in de auto. Op het moment ben ik aan het leren in de auto. Ik kan dat helaas niet te lang doen want dan wordt ik misselijk. Er gaat veel tijd verloren aan verkeer. We mogen zelf niet rijden omdat het te gevaarlijk is en omdat als je een ongeluk krijgt je als buitenlander nooit gelijk zult krijgen. Als ze weten dat je voor een buitenlands werkt en er dus veel geld te halen valt zullen ze je financieel uitkleden. Hierdoor zijn we altijd afhankelijk van de chauffeur. We hoeven zelf nooit door dat gevaarlijke verkeer te rijden en als we een feestje hebben kunnen we allebei een borrel pakken.

Bij elke vakantie die we doen krijgen we weer de opmerking: gaan jullie nou alweer? Soms word ik er een beetje moe van. Het lijkt wel een vorm van jaloezie. Je moet je bedenken dat dat een keuze is. Wij hebben er voor gekozen om in China te gaan wonen met alle voor en nadelen. Nadeel is dat we ver van huis wonen en we ons enorm hebben moeten aanpassen aan van alles en nog wat. Voordeel is dat Hans wat meer verdiend. We verdienen meer maar het leven is vaak lastiger. Wij hebben er voor gekozen om het extra geld te spenderen aan vakanties. Voor ons is een vakantie meer waard dan straks een grotere auto te rijden. Het geld wordt daarbij ook verdient met heel hard werken.

Wat doe jij de hele dag in Shanghai? Dat is me denk ik wel 100 keer gevraagd. Het is niet anders dan in Nederland. Of toch wel......want ik heb het hier veel drukker dan in Nederland. Ik wandel elke dag. Ik poets zelf, doe de was zelf, kook zelf, doe de boodschappen zelf (dat een dag duurt voordat ik alles bij elkaar heb). Dat zijn de dagelijks taken. Verder werk ik voor de Nederlandse school en ben ik roomparent (klasse-ouder). Ik volg een opleiding coaching, ik heb Chinees geleerd en fotografie. Ik heb ook nog een opfris cursus Engels gedaan. Ik neem deel aan vele culturele wandeltochten en ik ben lid van de SEA en de Nederlandse vereniging alwaar ik ook hulp verricht of deelneem aan activiteiten. Verder werk ik aan een blog en ben ik moeder. Inmiddels hebben we hier een grote vriendenkring en vrienden en familie in Nederland alwaar ik het contact mee onderhoud. Cadeautjes kopen en feestjes regelen is bijna elke week aan de orde. Ik heb het in Nederland rustiger gehad tegenover hier. Maar je hoort mij absoluut niet klagen. Ik ben bezet van a tot z maar ik vind het heerlijk. Soms verlang ik naar de rust in Nederland alwaar je boodschappen kunt doen in een uur en je in 5 minuten terug bent van die zelfde boodschappen. Daar was ik ook klasse-moeder maar de school was 5 minuten van huis enz. Nooit gedoe met internet of communicatie problemen, geen belachelijk hoge rekeningen voor Elektra en gas enz. Dat geeft rust.

Boodschappen doen is al vaker aan de orde gekomen. Sowieso de tijd die het kost. Maar als je dan in die winkel ook nog eens ratten tegen komt en dat er meloenen ontploffen is dat niet fijn. Elke week hoor je wel weer een voedingsschandaal. Meloen met hormonen ingespoten zodat ze in de winkel ontploften. Vlees met wormen zo uit de schappen. Melkpoeder met gif, popcorn met glas, erwtjes met slakken enz. En nu praat ik over de winkels waar expats hun boodschappen doen. Op een wetmarket kom je natuurlijk dingen tegen die onsmakelijk zijn voor ons. Vlees wat niet in de koeling ligt, kikkers die rond springen, klaar om geslacht te worden. Ineens spuit er bloed over straat omdat er een eend een koppie kleiner wordt gemaakt. Mensen tuffen hun roggels langs verse groente of in de supermarkt naast de frisse appeltjes. Soms poepen en plassen ze naast de groente of worden kleine kinderen in een supermarkt boven de prullenbak gehouden om hun behoefte te doen. Heel erg jammer want je moet toch eten.

De Chinese firewall. Chinezen mogen niet Twitteren en Facebooken. Men zou te veel te weten kunnen komen over de vervelende dingen die het land op zijn geweten heeft. De mensen wonen in een perfecte Chinese wereld en worden van informatie weggehouden. Wij kunnen dus ook niet Facebooken.
We hebben echter VPN. Dit is een server die de firewall kan omzeilen. We hebben er al enkele achter de rug want af en toe hebben de Chinezen ons te pakken. Dan lig je eruit en moet je een andere zoeken. Op dit moment is het helemaal traag op dat er een nieuwe president wordt "gekozen". Altijd eerst de VPN aan anders kun je niets. En het internet is al zo belachelijk traag (zoals eerder beschreven).

Chinezen werknemers van bijvoorbeeld restaurants, kapsalons en winkels gaan 's morgens voor het werk in een rij staan. Vervolgens worden ze toegesproken door de baas. Ik versta het niet maar wij denken dat het een soort peptalk is. We gaan er vandaag met zijn allen helemaal voor en we beloven ons best te doen......OKE? Jajajajajajaja. Vervolgens doen ze een dansje op vaak hele harde muziek. Wat zal ik zeggen.......misschien is een peptalk zo slecht nog niet. Een baas die je 's morgens een hart onder de riem steekt kan natuurlijk goed voelen. Hoe dan ook, hier is het normaal.

Het verkeer is al vaak besproken. Maar doorrijden na een ongeluk wat hier normaal is moet toch nog eens besproken worden. Dat is natuurlijk helemaal niet normaal. Maar waarom doen ze het zonder blikken en blozen??? In Shanghai draait alles om geld, ook in het verkeer. De dochter van de Ayi lag in het ziekenhuis na een ongeval en een andere Chinees zegt dan: dat is toch fijn want dan krijg je een hoop geld. Nou ja zeg. Zo werkt dat hier. Dus als je iemand hebt aangereden of je ziet iemand na een ongeval half dood liggen laat je het wel uit je hoofd om die gene te helpen. Als je wel helpt loop je de kans dat je wordt aangewezen om de rest van het leven voor diegene te betalen. Dus de Chinezen zien een ongeluk niet of ze doen sowieso niets. Erg hè. Ik weet het, ze zouden de regels moeten veranderen. Er is eens een filmpje vrijgekomen van een Chinees meisje wat op straat bleef liggen na een ongeval en vele mensen fietsten eraan voorbij, sterker nog sommigen reden er nog eens overheen. Na dit filmpje dachten we dat er wel regels zouden komen want dat is natuurlijk gezichtsverlies. Het zit inmiddels weer in de doofpot en er is niets veranderd.

Nog een verkeersgevalletjes. Mensen fietsen hier over de snelweg. Waarom niet, als je er dan sneller bent. Het is hier aan de orde van de dag. Zo ook achteruitrijden op de snelweg en stilstaan midden op de snelweg. En de hoeveelheden die op een vrachtauto worden geladen is ook "niet normaal". Men heeft er geen regels voor. Wagens die door hun assen zijn gezakt zie je dan ook vaak en zo ook vele soorten lading op de snelweg. Stukken boom, plastic zakken, modder, verf enz. Het is hier normaal.

Vietnam

Ja idd we zijn weer op vakantie geweest. We komen overal. Het grootste voordeel van het expat leven.

Ook deze vakantie was weer geweldig. Vietnam, wat een speciaal land. Wat een (voor ons) armoede. Maar ook rijkdom voor de toerist. De Vietnamezen hebben veel meer weg van Chinezen dan bijvoorbeeld de mensen uit Thailand. Ze spreken bijna geen Engels en hebben een wat harde gelaatsuitdrukking.
We hadden het tijdens ons verblijf toch vaak over wat er zich in Vietnam allemaal heeft afgespeeld in het verleden. Het is natuurlijk een verschrikkelijke oorlog geweest. In Saigon zag ik een oudere man met een soort brandmerk dat hem waarschijnlijk nog altijd aan die oorlog herinnerd. Oudere mensen hebben het meegemaakt want het is nog maar 40 jaar geleden. Het zit nog in de mensen en dat is waarschijnlijk waarom je er aan denkt als je daar bent.
We zijn bewust niet naar de ondergrondse steden gaan kijken en we hebben het oorlogsmuseum ook gemeden omdat we onze kleine man daar nog niet mee willen confronteren. Toch had ik het wel interessant gevonden. Dat mensen zo ongelofelijk lang in ondergrondse steden hebben gewoond. Ik heb foto's gezien van deze steden. Ik zou er gebukt kunnen lopen en het is er aarde donker. Er zijn ziekenhuizen en scholen ondergronds. Hele kleine doorgangen en dit allemaal om zich te verstoppen voor de verschrikkelijk dingen die er gebeurden. Er werd napalm gebruikt om bossen te ontbladeren zodat het doel snel bereikt en vernietigd kon worden.  Dit spul veranderde echter het DNA van vele mensen waardoor mensen misvormd raken en dus ook hun nazaten. Het moet een ramp zijn geweest voor velen. Er is veel kapot gemaakt.

Nu waren wij in Vietnam om van het land te genieten en gelukkig kan dat nu ook. Het is een prachtig tropisch land. En het toerisme zal de mensen helpen om meer welvaart te krijgen. De mensen zijn trots dat ze hun land kunnen laten zien. Er zijn nog niet zoveel mensen die er echt veel beter van worden. Het is toch maar een handje vol mensen die er echt beter van worden. Maar alles is meegenomen natuurlijk. Altijd beter om berg op te gaan (met die hitte) met een scooter dan met een fiets. Maar de mensen zijn arm. Tenminste zo zien wij dat. Ze wonen in een huis van twee of drie muren met een golfdak. De mensen kopen eten van lokale markten alwaar ze vaak zelf ook wat van hun eigen gebouwde groente of fruit verkopen. Men trekt naar steden omdat het daar wat luxer lijkt. Maar ook daar zijn geen fatsoenlijke huizen te vinden. Toch weten de meeste mensen niet beter. Misschien zien ze wel eens wat op t.v. bij iemand die er een heeft. Misschien zien ze hoe wij rijke mensen wonen en leven maar ze hebben natuurlijk geen idee hoe dat is of voelt. Ik zou dan denken dan mis je het ook niet. Het is eigenlijk zoals Buddha zegt. Als je niets hebt kun je je ook geen zorgen maken dat je het kwijt raakt en dan kun je het ook niet missen. Als ik de mensen daar zie vind ik het ongelofelijk dat ze zo kunnen leven en dus ervaar ik het als armoede. Zij waarschijnlijk  helemaal niet. Armoede zit hem niet altijd in weinig geld en middelen maar ook in geluk. Wij zijn verwend met luxe huizen, auto's, vakanties, Ipods, Ipads, voorverpakt en gesneden eten enz. Als wij dingen moeten gaan missen is het armoede.

Het resort waar we verbleven was prachtig. Een soort Landall met huisjes met rieten daken. Het lag vlak aan zee. Het strand was niet zo mooi als dat we ooit gezien hadden maar met twee prachtige zwembaden hebben we ons prima vermaakt. Meestal ondernemen we het een en ander maar deze keer was het een korte vakantie en die zou in het teken staan van rust. We zijn naar de zandduinen van Phan Thiet geweest. Daar zijn we door een klein stromend riviertje gaan wandelen. Het was prachtig, iets wat je daar gedaan moet hebben. Prachtige rood/oranje kleuren. Het was alsof je door de modder aan het lopen was. Prachtig voor Wouter natuurlijk. De gids vertelde ons van alles over het gebied en over speciale plantjes. Een leuk ervaring. De laatste dag zijn we naar Ho Chi Minh afgereisd omdat we de volgende dag vroeg zouden vliegen. Het was ongeveer 5 uur rijden vanaf onze bestemming. Het was maar 200 kilometer maar over de slechte wegen duurt het toch erg lang. Maar gelukkig konden we Ho Chi Minh nog een middag gaan bekijken. Ho Chi Minh is het voormalige Saigon. Het is een enorme drukke stad. Overal herrie en scootertjes. Er komt enorm veel op je af. Wij vonden Shanghai al druk en vermoeiend maar dit is echt niet voor watjes. We hadden even geen geluk met het weer want we krijgen net in de middag dat wij er waren een tropische regenbui op ons hoofd van ruim twee uur. Normaal pak je een plu en ga je door. In Saigon is dat wel even anders kan ik je vertellen. Het regent serieus hard en de wegen zijn slecht en vol gaten en zo ook de stoep (als die er al is) en dus staan de plassen tot aan je enkels en als er een scooter of auto voorbij komt wordt je van alle kanten drijfnat. We hebben als echte Hollanders een regenjas gekocht en we zijn doorgegaan. Het heeft ons toch wel weer een hoop lol bezorgd. Na deze dag waren wel allemaal totaal kapot. Gelukkig hadden we een super hotel in deze toch wat vieze stad. We waren natuurlijk toch al wel goed uitgerust. Het is voor zover wij het hebben gezien een prachtig land. Het zal zich verder gaan ontwikkelen door het toerisme en over een paar jaar zal het anders zijn. Wij zijn blij het te hebben ervaren.